แด่ดาริอุส

วันที่ 1

ดาริอุสเป็นทุกสิ่งที่ข้าหวังไว้

ตัวของมันเล็กจ้อย ใบหน้ายาวซ่อนอยู่หลังหางสีเทอร์ควอยซ์ที่มันยกขึ้นมาบดบังตัวเอง ทว่ามันก็อดใช้ดวงตาสีเขียวกระจ่างคู่นั้นลอบสำรวจสิ่งรอบตัวไม่ได้ ท่าทางขี้อาย อยากรู้อยากเห็นเช่นนั้นทำให้จิตวิญญาณของข้าซู่ซ่าประหนึ่งได้ดื่มเหล้ามี้ดชั้นเลิศของสหายทางเหนือ ทันทีที่ได้พบมัน ข้าก็คิดว่าดีเหลือเกินที่ไม่ยอมแพ้ กระเสือกกระสนจนได้มาประจำการในเขตทะเลใต้

อันที่จริงแล้วข้าไม่เคยสนใจว่าตนเองจะได้เป็นนิมฟ์ประจำห้วย หนอง คลอง บึงที่ไหน ติดตรงที่ห้วย หนอง คลอง บึงทั้งหมด ล้วนแต่เป็นน้ำจืด ไม่ใช่สถานที่ที่สัตว์ทะเลอย่างฮิปโปแคมปัสจะอาศัยอยู่ได้ ข้าซึ่งหลงรักเจ้าสัตว์แสนงดงามชนิดนี้จึงต้องฟันฝ่าทุ่มเทเพื่อแย่งชิงตำแหน่งอันน้อยนิดที่ว่างอยู่ใต้ท้องสมุทร

ข้าตั้งชื่อเจ้าฮิปโปแคมป์น้อยว่าดาริอุส คล้องกันกับชื่อของข้า ดาร์เนีย ตอนนี้ดาริอุสยังไม่คุ้นเคยกับบ้านใหม่ มันม้วนตัวขดอยู่ในกรง ซุกเบาะดอกไม้ทะเลนุ่มนิ่ม

ไม่เป็นไรหรอก ยังมีเวลาให้เราค่อย ๆ ทำความรู้จักกันอีกมาก ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

วันที่ 4

วันนี้ดาริอุสยอมให้ข้าสัมผัสตัว หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จมันก็ใช้จมูกเย็น ๆ ดุนมือข้าเป็นการเชื้อเชิญ ข้าแตะที่ลำตัวของมันอย่างเชื่องช้าและแผ่นเบา เพราะเกรงว่ามันจะตกใจ ขนแวววาวราวไข่มุกนั้นเป็นเส้นละเอียดนุ่ม ข้าเหลือบมองดาริอุสเพื่อสังเกตท่าที มันจ้องข้าตาแป๋วเป็นเชิงอนุญาต ดังนั้นข้าจึงลูบมันต่อจนถึงส่วนหาง

กายหยาบของข้าลูบหัวลูบหางดาริอุสอยู่สองสามรอบด้วยความสงบนิ่ง ขณะที่จิตวิญญาณพุ่งออกไปเต้นระบำกู่ร้องอย่างบ้าคลั่งอยู่รอบห้อง สาบานต่อโพไซดอนเลยว่าข้าจะไม่มีวันลืมช่วงเวลานี้ไปจนสิ้นอายุขัย

วันที่ 12

ดาริอุสใช้ส้วมเป็นแล้ว!!! ข้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองตอนเห็นมันว่ายไปถ่ายในกระโถนที่วางเป็นหมันมาสิบวัน ไม่มีอีกแล้วนิมฟ์สาวผู้หวาดระแวงว่าจะโดนกับระเบิดเหม็น ๆ ข้าลูบหัวดาริอุส พูดว่า ‘เด็กดี ๆ‘ ไม่หยุด ดาริอุสเองก็คงรู้ว่าข้าชมมันจึงหัวส่งเสียงฮี้ออกมาเป็นฟองอากาศพลางสะบัดแผงคออย่างสง่างาม เจ้าลูกม้าปลาของข้าช่างฉลาดและน่ารักเสียนี่กระไร

วันที่ 29

ดาริอุสโตเร็วเหลือเชื่อ วันแรกที่มาถึงมันยังตัวแค่ท่อนแขนเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้มันกลับตัวใหญ่เป็นสองเท่า อีกไม่นานก็คงโตเกินกว่าจะอยู่ข้างในบ้าน ข้าแอบเสียใจอยู่นิดหน่อยที่จะไม่ได้นอนกอดเจ้าตัว (ไม่) น้อย แต่การอาศัยในคอกจะดีต่อมันมากกว่า รวมถึงดีต่อโพรงจมูกของข้าด้วย กลิ่นอึฮิปโปแคมปัสอายุสามเดือนนี่ดูถูกไม่ได้เลยจริง ๆ

วันที่ 47

คอกของดาริอุสสร้างเสร็จแล้ว และการย้ายเข้าคอกก็เป็นไปได้ด้วยดี ข้าให้ปูยักษ์กับซอสรสเด็ดทำเองแก่ไซคลอปส์สองตนเป็นของกำนัลนอกเหนือจากค่าจ้าง พวกเขาทำงานได้รวดเร็วและมีคุณภาพ

ไม่พูดมากหรือโก่งราคาวัสดุ เป็นนายช่างที่ยอดเยี่ยมที่สุดในท้องทะเล

ดาริอุสเองก็ว่าง่าย ไม่มีท่าทีเกี่ยงงอนที่จะต้องย้ายไปอยู่ในคอกใหม่ มันตื่นเต้นเสียด้วยซ้ำ ข้าโล่งใจแต่ก็อดห่วงไม่ได้ พอตกดึก ข้าจึงแอบย่องไปดูดาริอุสที่คอก ในใจคิดว่าถ้าเกิดมันร้องงอแงงก็จะพากลับเข้าไปนอนในบ้านเสียก่อน ที่ไหนได้ ดาริอุสกลับนอนหลับปุ๋ยส่งเสียฮึมฮัมเบา ๆ บนเปลเชือกถัก

ดูท่าว่าคงมีแต่แม่ตนนี้ที่ว้าวุ่นนอนไม่หลับอยู่ฝ่ายเดียว

วันที่ 64

ขนแผงคอของดาริอุสยาวมากแล้ว ยาวพอที่จะถักเปียได้หลายช่อ ข้าใช้สาหร่ายทะเลสีแดงตัดกับขนสีมุกสอดถักเป็นเปียช่อเล็กน่ารักให้เจ้าลูกชาย ดาริอุสไม่เคยทำท่าไม่พอใจสักครั้งยามที่ข้าจับมันเล่นแต่งตัว ข้าถักเปีย มันก็นั่งนิ่ง ข้าสวมเครื่องประดับหัวให้ มันก็เฉย ๆ ข้าติดหอยแวววาวลงบนหาง มันก็ทำเพียงสะบัดครีบนิดหน่อย

เจ้าตามใจแม่มากเกินไปหนา ดาริอุส

วันที่ 91

ดาริอุสเรียนรู้คำสั่งได้เร็วมาก มีแค่ตอนสั่งให้เลี้ยว ซ้าย หรือ ขวา เท่านั้นที่มันมักชะงักแล้วลังเล ข้าต้องใช้เชือกช่วยกระตุกบอกทิศแก่มัน นอกนั้นล้วนยอดเยี่ยม อีกไม่นานมันคงรับคำสั่งได้คล่องแคล่วและไม่ต้องคล้องเชือกบังคับทาง เด็กน้อยของข้าเก่งที่สุด!

วันที่ 112

เช้านี้ตอนให้อาหารดาริอุส ข้าได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวบางอย่าง แต่ก็มิได้คิดอันใด ออกไปทำงานลาดตระเวนตามปกติ ทว่าเมื่อกลับมา กลิ่นนั้นก็ยังคงอยู่และแรงมากขึ้นจนโชยออกมานอกคอก ข้าแทบจะรื้อค้นทุกซอกทุกมุมจนเจอกองอ้วกที่ดาริอุสใช้หญ้าทะเลหมกไว้ หลังจากนั้นข้าก็รีบถวายเครื่องบวงสรวงเพื่อติดต่อกับปานาเกีย เทพีแห่งการรักษา นางเป็นเทพน้อยใจดีที่มีความสามารถในการรักษาครอบจักรวาล

ฮิปโปแคมปัสเป็นสัตว์ที่มีความอดทนและมักซ่อนอาการเจ็บป่วย หากไม่นับเรื่องกลิ่น ดาริอุสก็ไม่ได้มีลักษณะข้อบ่งชี้ใดว่ามันไม่ปกติเลยสักนิด เทพีปานาเกียบอกให้ข้าใช้ปะการังที่ตายแล้วบดผสมกับดอกไม้ทะเลป้อนดาริอุส ข้าทำตามนั้นแล้วดาริอุสก็อ้วกออกมามากกว่าเดิมจนข้าคิดว่าตนเองผสมยาผิดหรือเป็นปานาเกียที่บอกสูตรยาข้าผิด ข้านั่งเฝ้าดาริอุสทั้งคืนจนกระทั่งมันอ้วกเอาสร้อยล็อคเก็ตออกมา นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าสร้อยของมนุษย์มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร บางทีกระแสน้ำอาจพัดพามาจากซากศพกะลาสีเรือที่จบชีวิตลงในท้องน้ำบริเวณนี้ ช่างน่าโมโหนัก ตายจนเหลือแต่กระดูกยังมิวายสร้างปัญหา

วันที่ 374

สมบูรณ์แบบ คือความรู้สึกของข้าขณะควบขี่ดาริอุสเป็นครั้งแรก บัดนี้ตัวของมันใหญ่ยักษ์และรู้ความพอที่จะสามารถขึ้นขี่ได้แล้ว ข้าบังคับดาริอุสให้ว่ายช้า ๆ วนรอบบ้านก่อนในทีแรก จากนั้นจึงเร่งความเร็ว ทะยานออกไปโดยไร้จุดหมาย ปล่อยให้ดาริอุสโลดโผนอย่างอิสระ ผสานจิตวิญญาณของเราสองตนให้เป็นหนึ่งเดียว

.

.

.

.

.

วันที่ 7,824

บันทึกวันนี้เขียนยากนัก ข้าไม่อาจบรรยายออกมาได้ถึงวินาทีที่เจ้าจากข้าไป เราอยู่ด้วยกันมานานนานจนข้าลืมเสียแล้วว่าชีวิตของข้าก่อนมีเจ้านั้นเป็นเช่นไร ข้ารักเจ้าเหลือเกินดาริอุส เจ้าเติมเต็มทุกสิ่งในชีวิตข้า เป็นเพื่อน เป็นครอบครัว อยู่เคียงข้างข้าเสมอมา หากทำได้ ข้าปรารถนาจะแลกอายุขัยของข้าให้เจ้า เพื่อที่เราจะได้สูญสลายไปพร้อมกัน เพื่อที่ข้าจะได้ไม่คิดถึงเจ้าจนเจ็บปวด เพื่อที่ข้า จะได้กอดเจ้าอีกครั้งแล้วกระซิบข้างหูเล็ก ๆ นั้นว่า

ขอบคุณที่เกิดมานะ ดาริอุส